2020-05-27 Pinkster-nuusflits

Groete uit Kobe, wat dag-vir-dag ontvou in ‘n heldergroen lushof, met ryslande wat oral in ons omgewing beplant word.  

Dit gaan goed met ons, diep bewus van die Here se sorg en ons totale afhanklikheid van Hom. Ons is ook opnuut in verwondering oor die werk van die Heilige Gees in menselewens. Soos die rysplanter hierbo is dit asof die Gees ons een vir een sorgvuldig plant en versorg. Daaroor vertel ek graag meer in hierdie nuusflits …

Kyk gerus na die kort video – kliek hier.
En lees asb. die getuienis hieronder van ds. Junyo Akaishi, ‘n kollega-vriend wat saam met my klasgee by KRTS. Dis ‘n getuienis met die oog op Pinkster – ideaal vir gebruik in digitale eredienste. 

Baie dankie vir elkeen wat dit kan deel. Kontak my gerus as jy dit afsonderlik in WhatsApp-formaat wil ontvang. 

Ons gebedsversoeke volg hieronder. Onthou ons asseblief ook in jou gebede.

Seën met Pinkster!
Stéphan, Carina en kinders 

In verwondering oor die Lewe (en die Gees) 

Die wêreld van Beethoven se strykkwartet – nádat hy sy negende simfonie en Missa Solemnis geskryf het, m.a.w. vandat hy Opera 27 gekomponeer het tot kort voor sy dood op 56-jarige ouderdom – het my aangegryp en gevange geneem. Ek wou meer as net sy bladmusiek ken, ek wou ook sy musiekteorie navors. Verder wou ek Beethoven se eie briewe lees, meer nog, ek wou sy gespreksboeke bestudeer wat geskryf is ná sy gehoorverlies. Ek het sonder aarseling gekies om Duitste letterkunde op universiteit te gaan studeer. Maar ná dit alles het net die verwondering vir die raaiselagtige meesterstuk self oorgebly. Ek was oortuig dat my lewe sinloos is, buiten om my eie kunswerke by sy komposisies te voeg. Maar ek het geen musikale vermoë gehad nie. Die enigste “instrument” wat ek kon gebruik, was Japannees. Daar was geen ander weg vir my om op Beethoven se laaste musiekwerke te reageer, as deur die saamvlans van (Japannese) woorde nie.

Daarom het ek begin gedigte skryf. Ek het hedendaagse Franse en Engelse gedigte nagevors, maar wat telkemale soos ‘n paal bo water voor my kom verskyn het, was die naam van die digter Paul Celan. Hy was ‘n Jood wat sy lewensmaat, alle familie en uiteindelik sy lewe in Auschwitz verloor het. In sy gedigte, wat uiting gee aan die uiterstes van die menslike siel, verskyn Joodse godsdienstige sowel as Jiddisje taal (‘n Duitse dialek van o.a. Hebreeus wat deur Jode in konsentrasiekampe gebruik is). Ek het in Tokio‘n sinagoge gaan opsoek waar Jode van regoor die wêreld bymekaar kom. Daar het ek in aanraking gekom met die verskynsel van mense wat God aanbid en dié keer ‘n ander (tweede) tipe verwondering beleef as met Beethoven. Ek was diep onder die indruk: hiérdie is mense se skeppingsdoel! Ek het hulle dadelik dadelik diep leer ken en was gedetermineerd om in hulle moedertaal vir hulle gedigte te skryf. Ek kon egter nie in Japan self Jiddisj aanleer nie, maar is met ‘n beurs uit Israel befonds om as uitruilstudent in Jerusalem te gaan studeer.

By die Hebreeuse universiteit het ek Jiddisje literatuur deeglik onder die knie gekry, terwyl ek Japannese literatuur daar aangebied het. Na‘n paar jaar daar het ek op ‘n dag by die universiteit se boekwinkel op ‘n Hebreeuse vertaling van die Bybelse Nuwe Testament afgekom, wat as deel van die leermateriaal opgestapel gelê het.  

As ek nou daaraan terugdink, is dit asof ‘n onsigbare Krag in my aan die werk was. Ek het die Bybel opgetel, sonder om verder te dink. My oog het by die Romeine brief vasgehaak. Die Messias het gekom, lees ek toe. Ek het jare lank as ‘n lid van die sinagoge geleef. Ek is selfs later besny, het God ‘as Jood’aanbid en het my voorgeneem om in Jerusalem by die Hebreeuse Universiteit my laaste asem uit te blaas, verál synde ek die Jode se hartstaal aangeleer het en daarin aangehou het om ter ere van Beethoven te bly dig (in Jiddisj). Maar nietemin, die Messias het reeds gekom! As dit waar is, het alles mos verander! Van die volgende dag af het ek by Golgota en Getsemane begin rondwandel. Vóórheen het die plekke vir my geen betekenis gedra nie. Tóg was die plekke tegelyk vir my oorbekend, maar ek kon glad nie begrip wat nou eintlik regtig daar plaasgevind het en verder … presies hoekom dít alles my siel só diep geraak het nie. Daarna het ek byna daagliks in die Church of the Holy Sepulchre se een hoek onopsigtelik gaan hurk. 

Die priester daar het my wel raakgesien en my op ‘n dag laat hoor, “ek sien jy kom gereeld hier, nê.” Uiteindelik het ons gesprekke gedraai rondom voorbereidings om gedoop te word. Ek sou in die Jordaan rivier gedoop word, maar op daardie Pinksterdag was daar ‘n vloed en daarom was dit te gevaarlik. Mense het die vorige dag selfs daar verdrink. Daarom is ek toe in die kerk gedoop en het ek daar ‘n lidmaat geword. Die Priester het met trane in sy oë oor my verhaal vol worsteling die volgende gesê: “Pinksterdag se viering is juis om die krag van God se Gees te herken in jou eie lewensverhaal”, en daarna my regterhand met albei sy hande so styf vasgedruk dat dit omtrent begin pyn het.   

Daarna het my vreugde om Japannese literatuur vir die Jode te onderrig skielik verdwyn. Die komposisie van my Jiddisje gedigte aan hulle het opgedroog. Ek het begeer om te Nuwe Testament te bestudeer, méér as om Beethoven se simfomieë of vriendskappe met Jiddisje na te jaag. My begeerte was om my lewe oor te gee aan die Messias wat gekom het!

My eienaardige getuienis het – sonder my medewete – die ore van die destydse dekaan van Kobe Gereformeerde Teologiese Kweekskool (KRTS) bereik. Al was ek eintlik nooit van plan om terug te keer na Japan nie, het ek ironies genoeg by KRTS ingeskryf.

Ek is tans ‘n leraar van die RCJ (Reformed Church in Japan). Dis my 56ste lewensjaar, dieselfde ouderdom waarin Beethoven gesterf het. Uiteindelik kon ek nie my eie kunswerke by sy komposisies voeg nie. Maar nóú leef ek saam met die Messias, in hierdie 56ste jaar van my lewe. Wat beteken hierdie vreemde verhaal van my nou eintlik? As dit ‘n kortverhaal genoem kan word, is dit maar lomp en minderwaardig. MAAR, as dit waar is wat die priester van die Jerusalem kerk gesê het, is dit inderdaad ‘n verhaal deur die krag van die Heilige Gees! 

Ek onthou pal dat ek ‘n derde verwondering gegun is. Want die ‘Skrywer’ van my lewe is God self. Ek kan nie anders nie as om diep in my binneste te aanvaar: my 56-jarige verhaal (history) is Sy verhaal (“His”story) !

Geskryf deur Ds. Junya Akaishi (vertaal deur Stéphan van der Watt)

Leraar van die RCJ Itami gemeente in Osaka, Japan

Deeltydse dosent in Hebreeus en Ou Testament by KRTS

GEBEDSVERSOEKE

DANK DIE HERE SAAM MET ONS VIR:

• Ons gesondheid en voortgaande, betekenisvolle werk op ons tafels.
• ‘n Geseënde Mei maand – ná begin van ons akademiese jaar vanaf April – t.m.v. die Covid-19 uitdagings.
• Drie nuwe studente van Suid-Korea wat goed aanpas en vorder by KRTS.
• Elmar Du Rand se ouers wat verlede week veilig kon terugkeer na SA, ná 6 weke langer as beplande verblyf in Japan.

VRA SAAM MET ONS VIR SY SORG EN GENADE VIR:

• Ds. Akaishi en sy vrou Megumi se bediening by RCJ Itami gemeente.
• Carina se gesondheid, tuisonderrig dagtake, omgee vir mense in ons omgewing ens.
• Stéphan se klasgee, preke, Zoom-vergaderings as deel van die RCJ se sinodale- en ringswerk.
• Ons kinders se groei (geestelik-emosioneel) en hulle vriendskappe hier. 
• Elmar en Nadine Du Rand se Japannese taalstudies en bou van verhoudinge in Kobe en verder.
• Gys en Linda Olivier se lewe en werk by SEIWA Christenskool in Kochi, Shikoku.