‘n Getuienis deur Yoshikazu Nonoyama (野々山芳和) (45 jr.)
vertaal deur Stéphan Van der Watt (Kobe Gereformeerde Teologiese Kweekskool)
Loof die naam van die Here. My naam is Yoshikazu Nonoyama, teologiese student van die Kobe Gereformeerde Teologiese Kweekskool, in Japan. Ek het gehoor van die Andrew Murray Sentrum vir Spiritualiteit se opening in Wellington, Suid-Afrika. Ek bid dat dit geseënd sal wees.
Ek het ds. Andrew Murray leer ken deur sy boeke wat in Japannees vertaal is. Die eerste boek van hom wat ek gelees het, is getiteld: The Ministry of Intercession.Sy boeke is blykbaar grootliks in Japannees vertaal tussen 1970-1980. Maar in ‘n land soos Japan met ‘n Christen-minderheid (net 1%) word sulke boeke nie in grootmaat gepubliseer nie, en gaan dit gevolglik gou uit druk uit. Ds. Murray se boeke kan meestal net tweedehands bekom word, maar as mens in gemeentes se boekrakke gaan rondloer is daar dikwels die kans dat jy ‘n paar daarvan in die hande sal kry. Veral in die 70-80er jare het kerke in Japan beter bekend geraak met hom en sy boeke.
Maar, sedert 2016 is verskeie van Murray se boeke weer gepubliseer en herverkoop. En dis toé dat ek The Ministry of Intercession, in die hande gekry het. Deur dié boek het ek opnuut geleer van die krag van gebed, en ek onthou ook dat ek diep geraak is daardeur én aangespoor is om meer te bid. Eintlik was ek heeltemal oorweldig die boek se inhoud, en het ek sommer op die koop toe vir ‘n jong Christen vriend een present gegee. Verder het ‘n begeerte in my ontstaan om meer boeke van ds. Murray te lees, en daarom het ek inligting versamel en só uitgekom by ‘n webblad waar iemand sy boek Absolute Surrenderse proef-vertaling amptelik gedeel het. Ongelukkig is die webblad nie meer beskikbaar nie, maar terwyl dit te vinde was kon ek die eerste paar hoofstukke van Absolute Surrenderoor en oor lees. Op daardie stadium kon ek die oortuiging van my hart waarmee ek toe al vir ‘n paar jaar rondloop, naamlik om ‘n volledige oorgawe (aan God) te maak, net nie tot ‘n punt bring nie. Ek het allerhande redes voorgehou, en die kwessie bly uitskuif en uitstel.
Maar, terwyl ek die boek gelees het, het my gedagtes rondom wat dit beteken om ‘n besluit tot oorgawe te maak – naamlik dat dié besluit nie deur eie krag kan kom nie – verander en nuut geword. Ek het besef ek wou dit uit eie krag doen. Uiteindelik was die bepalende hupstoot wat my gebring het tot oorgawe en volle toewyding aan God, inderdaad ds. Murray se boek Absolute Surrender. Ek het grootgeword in ‘n evangeliese kerk. Juis daarom vind ek dit ‘n misterie dat ek, wat geen Gereformeerde agtergrond het nie, nou by Kobe Gereformeerde Teologiese Kweekskool studeer. Dit sal my bly maak as julle kennis neem van die getuienis: dat hier in die verre Japan, en selfs vele geslagte ná ds. Murray, daar ‘n teologie student is wat deur middel van sy invloed só bepalend aangespoor is. Ek is dankbaar teenoor die Here wat so ‘n geloofsreus soos hy opgerig het.
“God does not ask you to give perfect surrender in your strength,
or by the power of your will; God is willing to work it in you.” – uit Absolute Surrender–
私がマーレー先生を知ったのは、日本語に翻訳されている著書を通してでした。最初に読んだのは「The Ministry of Intercession (邦題：とりなしの祈り)」という本です。マーレー先生の本は、1970年代から80年代にかけて日本語に訳されていた時期があったようです。ただ、キリスト教人口の少ない日本では、いわゆる信仰書の発行部数は少なく、すぐに絶版になってしまいます。マーレー先生の本も、主に古本としてしか入手できない状況でしたが、各教会の本棚を覗いてみると、マーレ先生の本を何冊か発見できることが多くありました。70～80年代の教会で、よく親しまれていたのだと思います。
“God does not ask you to give perfect surrender in your strength, or by the power of your will; God is willing to work it in you.” – Absolute Surrender より-
Hierdie nuusbrief was veronderstel om jou al ‘n week gelede te bereik. Maar, intussen was ek 5 dae in die hospitaal a.g.v. ‘n nood-operasie om my blindederm te verwyder. Ons is baie dankbaar vir elke gebed en bemoediging van oraloor, besoeke van kollegas, vriende en studente ens. Beproewinge soos dié skep ruimte om die Here op ‘n unieke manier te ontmoet, dieper te besin oor ons broosheid, prioriteite en veel meer.
Van die poskaarte wat ons oor nuwe jaar ontvang het
Hoe het jou nuwe jaar begin?
Hiermee net ‘n paar eerste indrukke uit Kobe …
Ware geluk … en goeie nuus Japan gaan groot met nuwejaar, veral as dit kom by poskaarte. Etlike biljoene nuwejaarskaartjies is oor en weer gestuur om 2019 in te lui met goeie wense. Ons het ook vanjaar weer ons kwota ontvang (sien foto bo), hierdie keer meestal met ‘n bosvark prentjie op. Die rede: 2019 is die jaar van die bosvark – volgens die Chinese kalender se 12-jaar siklus van diere – wat ook in Japan nagevolg word.
Vir miljoene Japannese wat in hierdie 12e jaar gebore is beteken dit blykbaar dat daar groot geluk(lees: welvaart) wag. Vir miljoene ander vorm dit deel van die eindelose tapisserie van Japan as ‘land van die duisend gode’, waarin bosvarke vanjaar opnuut opgehemel word as goddelike wesens. En vir nog ander: ‘n (godsdienstige) geleentheid om geld te maak, want bosvarke pryk nou van klere- tot koffiewinkels en wie weet waar nog orals.
As ek in ‘n supermark inloop dié tyd van die jaar (tot en met 3 Februarie), hoor ek onophoudelik die refrein: “oni wa soto, fuku wa uchi”. Letterlik vertaal: Bose geeste uit, goeie geluk(“good luck”) in. Dit hou verband met die setsubun fees waar die gooi van bone gebruik word in ‘n reinigings-ritueel, om bose geeste af te weer en die goeies te verwelkom.Lees hier meer. Daarmee saam is onlangs naby ons huis (op skoolgronde) weer ‘n ander fees gevier, genaamd dondo yaki. ‘n Reuse vuur word gemaak, waarin o.a. allerhande gelukbringers verbrand word, uit dankbaarheid vir die geluk wat hulle gebring het in 2018. Lees en kyk hier verder.
Hierdie rituele maak ‘n skrefie oop op die radikaal anderse konteks waarin ons leef en werk. Hier waar ons deel is van ‘n minderheid binne ‘n minderheid. Met ander woorde, as deel van 1% Christene in Japan, en daarby as die enigste ses westerlinge in ‘n buurt van ongeveer 8000 mense, in ‘n buitewyk van Kobe. Dis hiér waar die Here ons geplant het en gebruik, om die geskenk van die evangelie – goeie nuus – te deel, Dié geskenk het niks met “good luck” te doen nie, maar getuig dat die losprys vir ons diepste geluk reeds betaal is.
Ons wat hierdie skat in ons het, is maar kleipotte wat maklik breek; die krag wat alles oortref, kom dus van God, nie van ons nie. (2 Kor.4:7). Daarom vra ons: bid asb. saam vir ons, en vir die krag van God deur ons gebrokenheid. Hieronder is meer details oor waarvoor om saam te bid.
Vrede en vreugde, Stéphan, Carina, Annlie, Cornelius, Lodewyk en Stephan
Sneeupret ná RCJ Ooya sendingpos se erediens (waar ek onlangs gepreek het).
Carina en Annlie saam met ‘n vriendin by KRTS ná Kers-sangdiens.
Kinders maak versierings by RCJ Kita Kobe se Kersfees partytjie.
Ons sing kersliedere saam met KRTS studente by ‘n nabygeleë treinstasie.
RCJ Tokushima ná ‘n erediens en kinder-kersfees geleentheid waar ek en Carina bedien het.
GEBEDSVERSOEKE VIR:
Besoek van Missie Japan sekretaris, (dr.) Gideon van der Watt (31 Jan-8 Febr, saam met sy vrou Ronél) aan Japan: vir wysheid in gesprekke oor ons werk en toekoms hier, veral ook oor nuwe sendelinge Elmar en Nadine du Rand se koms (30 Maart)
Voorbereidings (fisies en geestelik-emosioneel) van Elmar en Nadine Du Rand voor hulle koms. Hulle visum se finale goedkeuring is ook nog hangende. Hulle besoek ook nog gemeentes om ondersteuning te werf in SA, voor hulle koms –kliek hierom meer te lees wat hulle self skryf.
Carina se tuisskool-onderrig: vir haar vir krag, geduld en volharding, en vir die kinders se groei en verhoudings (by die kerk, in die buurt, via sport ens.)
Stéphan se herstel ná verlede week se operasie. Vir krag en leiding vir dié week se ontmoetings saam met Gideon (en Ronél) en Japannese kerkleiers. Ook vir Stéphan klasgee by die kweekskool: vir konteks-relevante inhoud, geestelike verdieping en insig in mense-verhoudinge, wysheid vir verskeie aanbiedings by kerke, ook deur preekbeurte in gemeentes.
Vir ’n nuwe visie en mense wat dit kan uitvoer: wat ons plaaslike gemeente (RCJ Kita Kobe) nodig het om die gemeenskap met die evangelie te bedien.
Vir die Here se genade en leiding in ’n konteks met 1% Christene, en ’n toenemend regs-gesinde regering.
Gys en Linda Olivier, met hulle twee kinders Linie en Johan, wat as sendeling-onderwysers dien by Seiwa Christenskool in Kochi (Shikoku eiland). Ook vir gesprekke rondom hulle werk en toekoms, saam met (dr.) Gideon en Shikoku kerkleiers.
Ons wil opnuut vir jou, die kleingroep waaraan jy behoort, jou kerkraad, julle getuieniskommissie of gemeente hartlik bedank vir die gasvrye wyse waarop julle vir Elmar en Nadine ontvang en toegelaat het om hul roepingsverhaal met julle te kon deel. Dankie dat julle medewerkers in hierdie mooi onderneming geword het!
Die bestuurskomitee van Missie Japan het onlangs in Johannesburg vergader. By hierdie vergadering is daar indringend besin oor Elmar en Nadine se voorbereiding en die vraag of hulle genoegsame en volhoubare ondersteuning gewerf het sodat ons op ‘n verantwoordelike wyse kan voortgaan om hulle na Japan te stuur.
Elmar en Nadine het sedert 1 Mei baie hard gewerk. Hulle het meer as 40 gemeentes dwarsoor die land besoek, asook talle kleingroepe en individue. Oral is hulle vriendelik ontvang en talle mense en gemeentes het aangedui dat hulle graag by hierdie sending betrokke wil raak. Missie Japan se bestuursliggaam is baie oortuig van hulle roeping. Hulle is twee pragtige, begaafde, leergierige en nederige jongmense wat goed in Japan sal aanpas en die kerk en koninkryk daar met oorgawe sal dien. Ons is dankbaar vir hulle geestelike en emosionele groei die afgelope jaar.
Ten spyte daarvan dat daar vaste beloftes ontvang is vir net ongeveer die helfte van die begrote koste om hulle na Japan te stuur, het Missie Japan se bestuur in die geloof, en gehoorsaam aan die Here se leiding, besluit om tog voort te gaan om hulle teen die einde van Maart 2019 na Japan te stuur. Oor hierdie nuus is die kerk in Japan baie bly; hulle het Elmar en Nadine se dienste baie nodig.
Missie Japan doen daarom ‘n ernstige beroep op alle medewerkers: oorweeg asseblief om julle daartoe te verbind om ‘n gereelde bydrae (verkieslik maandeliks) vir hierdie wonderlike werk te maak. Elke bedrag, hoe klein ook al, help ons om vir Elmar en Nadine volhoubaar te ondersteun. Omdat die Rand-Yen wisselkoers so swak is, en leefkoste in Japan so hoog is, het ons tussen R40 000 en R50 000 per maand nodig om vir Elmar en Nadine te ondersteun. Ons vra dus mooi: help ons asseblief om hierdie teiken te haal. (Sien asseblief die aangehegte ondersteuningsvorm)
Hierdie is inderdaad ‘n geloofsending! Bid asseblief saam met ons vir die Here se seën op hierdie onderneming.
Ds. Tobie en sy vrou Annalie De Wet saam met ou vriende van RCJ Tokushima gemeente
Liewe Familie, Vriende en Voorbidders (geskryf deur Ds. Tobie de Wet)
Ons is steeds oorweldig deur ons ervaring van gister (Sondag) toe ek en Annalie die erediens in die stad OTSU spesiaal gaan bywoon het, presies VEERTIG JAAR nadat ons in 1978 daar amptelik met ons bediening in Japan begin het. Die warme ontvangs, die ontmoeting met broers en susters van soveel jare gelede, die meedelings oor die tyd van saamwees en saamwerk in diens van God se Koninkryk, dit was `n terugstap op ons eerste spore in Japan, of liewers, op God se begin-pad met ons hier in Japan, ons het vir `n kort rukkie gestap in “MEMORY LANE.”
Ek en Annalie was en is opnuut bewus van God se pad van ONVERDIENDE GENADE!!
Ons was bloedjonk, ek 32 en Annalie 25, ons oudste Dries was 3, Carina 1 en Corlia is in 1979 in Kyoto Baptiste Hospitaal naby Otsu gebore. In Otsu het hulle hul eerste jare deurgebring, na `n Japannese kleuterskool gegaan en Japannees vlot leer praat… Hulle maatjies was net Japannese, elke dag van die oggend tot die aand.
Vier jaar van te vore (1974) het ons in Japan aangekom, uitgestuur deur die Sinode van die Vrystaat. Sommer met die intrap het ons met taalstudie begin, plus-minus drie jare (Dit was eintlik maar net die begin van `n lewenslange studie….., nou nog…)!
Na voltooing van ons formele taalstudie word ek deur en in die Westelike Ring van die Christian Reformed Church of Japan amptelik gelegitimeer as leraar van die RCJ (Daarvoor moes ek `n 10-bladsye “opstel” skryf oor die “Gesag van die Skrif” volgens die Westminister Konfessie en teologies ondervra en ondersoek word deur die betrokke kommissie).
Na my legitimasie beroep RCJ SenriSetsuri gemeente in Osaka my om onder leiding en toesig van hul kerkraad en leraar in die stad Otsu met kerkplanting te help. In 1978 (presies veertig jaar gelede) word ek toe deur die Ring in `n `n klein kamertjie in OTSU stad amptelik georden en bevestig as mede-werkende sendeling-leraar.
Vir vier jaar werk ons saam met ouderling Mizugaki wat in die stad woonagtig is en rondom wie die werk in Otsu ontstaan het. Hy en sy vrou is nou (veertig jaar later) diep in hul tagtigs, maar nog gesond en helder van verstand.
Mizugaki sensei was een van die bekendste ouderlinge en hoogs gerespekteerd in die RCJ, sy vader `n stigterslid van die RCJ in 1946. Hy was professor aan een van Kyoto se universiteite en ‘n gerespekteerde Gereformeerde teoloog, `n uitstekende prediker (ons het beurte gemaak met die bediening van die Woord), `n nederige man en iemand wat in daardie eerste jare van sendingwerk in Japan `n geweldige vormende invloed op my lewe, my geloof, my teologie en my bediening gehad het. EK KON DIT GISTER WEEREENS VOOR ALMAL HARD EN DUIDELIK GETUIG.
Dit was beslis nie maklike, “rose en maanskyn” jare nie. Ons was geisoleerd, geen ander “uitlanders” van wie ons geweet het in die stad nie, geen ondersteunings-netwerk van mede-sendelinge of vriende nie, ver van ons land en mense in `n tyd toe daar nog geen internet was en `n telefoonoproep net gedoen is wanneer iemand verjaar en dan net drie minute praat…
Daarmee saam die daaglikse worsteling met die taal en die aanpassing in die Japannese samelewing en kultuur en selfs ook kerk.
Die ergste was egter seker die menslik-onoorkombare struikelblokke in die evangelisering van die Japannese rondom ons….. (Dit is `n ander storie op sy eie…).
Einde 1982, na slegs vier jaar van kerkplanting in Otsu, moes ons teruggaan na SA, basies agv die NGKerk se teologiese regverdiging van Apartheid (Die RCJ het nie kans gesien om amptelik saam te werk met `n kerk wat Apartheid teologies probeer regverdig nie). Vier jaar van kerkplanting in Japan is bitter-bitter KORT veral ook wanneer dit jou eerste ervaring van kerkplanting is.
Die afskeid en weggaan was vir ons traumaties. Die gemeente en kerkraad wou nie dat ons gaan nie. Ons was verward. Wat nou gemaak met God se roeping aan ons? Ons het dit gesien as `n lewenslange roeping (nou nog…). Wat van die Kerk in SA se duidelike leiding van die Heilige Gees na Japan en die Kerk se ROEPING tot wereldsending? Sal ons ooit weer kan teruggaan?
Na 18 jaar terug in SA, aan die einde van die vorige eeu gaan die deur weer oop vir die Kerk in SA om terug te keer na Japan en Januarie 2000 word ons teruggestuur! DIT WAS `n ONBESKRYFLIKE WONDER VAN NET GOD SE ONVERDIENDE GENADE!!
Ons het toe meer as eenkeer besoek aan die kerkie in Otsu gedoen, maar hierdie besoek van gister was tien-teen-een ons heel laaste. Juis daarom so besonders.
Dit is met diepe dankbaarheid teenoor die Here wat in sy genade ons die voorreg gegee het om vier kort maar betekenisvolle jare deel van SY WERK in Otsu kon wees.
Die belangrikste is egter dat ons bediening in Otsu eintlik nooit opgehou het nie. Dit is net langafstand bediening van VOORBIDDING wat opnuut aangevuur is met hierdie besoek.
VOORBIDDING:
1) Vir die RCJ Sinodesitting van hierdie week waar Stephan ook reeds is
2) Hier was almal die afgelope tyd plat met verkoue en Carina sukkel nog erg (Net ek staan nog, maar onwaarskynlik vir lank…)
3) Volgende naweek besoek ons TOKUSHIMA gemeente, die laaste gemeente waar ons gewerk het voor ons aftrede.
Vir die voortbestaan van die kerk in Japan – Nuusflits 31 Okt. 2018
Japan is ‘n snel-veranderende land. ‘n Veerkragtige nasie met uitstaande ambisie, én vermoëns. ‘n Eeue-oue beskawing, in pas met die nuutste tegnologie. Maar, alhoewel Japan die derde sterkste ekonomie in die wêreld het, bly dit ‘n brose supermag. Natuur-rampe het die afgelope jare reuse verwoesting gesaai en diep ontwrigtings veroorsaak. Ons het dit nou weer die afgelope maande beleef, met die groot vloede in Wes-Japan.
Verder het Japan ook ‘n supersnel-verouderende bevolking. Meer as ‘n derde daarvan is ouer as 60 jaar. Lae geboortesyfers, hoë aborsiesyfers én die feit dat bykans 80% van die 127 miljoen inwoners in stede woon, dra alles by tot dié uitdagende realiteit. Voeg daarby die stres van ‘n gemiddelde bevolkingsdigtheid wat nege keer hoër as in Suid-Afrika, en mens begin verstaan waarom ekonome en politici hewig kopkrap oor Japan se ekonomiese vooruitsigte. Die probleem van gapings tussen sosiale groepe wat al groter word, maak die probleme nog meer akuut.
Dié kopseer tref egter nie net die sosio-ekonomiese aspekte van Japan nie, maar ook die kerk swaar. Die gemiddelde ouderdom van lidmate is hoog. Jonger generasies se betrokkenheid word bemoeilik deur oorvol programme, en min ruimte en genade vir dié wat nie goed genoeg presteer nie. Tyd vir rus en ontspan is skaars en selfdood syfers baie hoog, verál ook onder jongmense. Dit ontbloot die donker kant van Japan. Christene word op allerlei fronte uitgedaag as gevolg van dié realiteite wat die kerk lamlê. In kort: daar is bitter min ruimte, tyd en kapasiteit om die kerk se rol meer sigbaar en voelbaar te maak in ‘n samelewing met ‘n 1% Christen bevolking.
MAAR, moenie die baba – of eerder die ouma en oupa – met die badwater uigooi nie! Ouer mense het baie om te bied. En kerke moet opnuut leer om hulle potensiaal te ontsluit en te laat blom. Ek was die afgelope paar maande met ‘n hele paar “bejaardes” in kontak wat een ding duidelik laat bly het: dié koeël is nóg nie deur die kerk in Japan nie!
Één so ‘n persoon is me. Imanishi (foto hierbo) van Marugame gemeente, met wie ek ‘n ruk gelede ná ‘n erediens gesels het. Ek deel haar storie met haar toestemming. Op 81-jarige ouderdom het sy sleg geval, en haar been, hand, skouer, en 7 ribbes gebreek, én haar gesig was stukkend. Sy het vir God geskree, “Vat my eerder, Here!” Maar in haar nood het sy aan haar man gedink. Hy het ‘n beroerte gehad, en sy moet hom versorg. “Ek kan nie my man alleen agterlaat nie”, het sy gedink. Sy vertel verder hoedat die klein gemeente (van ongeveer 10 mense) se ondersteuning haar maande lank (terwyl sy in die hospitaal was) gedra het. En hoe sy net eenvoudig geweier het om handdoek in te gooi, al was die herstelpad steil en swaar. “Die Here, en my broers en susters sal my mos deurdra”, herhaal sy.
‘n Ander tannie het nou die dag op 86-jarige ouderdom saam met twee ander vroue, ‘n koevert met baie kontant in, in China ingeneem, as bydrae vir ‘n kinderhuis wat ons kerk (Reformed Church in Japan) daar ondersteun. Haar seun – ‘n predikant kollega van my – is enkele weke voor haar brawe tog gestop deur Chinese polisie-offisiere, toe hy dieselfde probeer doen het. Maar sy ma het nie een oomblik geskrik om die uitdaging wat haar seun nie kon voltooi, te gaan afhandel nie. Ek sou ek nog baie stories kon deel van leraars wat op 80- of selfs 90-jarige ouderdom nog aktief in die kerklike bediening is in Japan. Sommige van hulle plant selfs nuwe kerke … dié verhale getuig van dapperheid en vasbyt, kom wat wil!
Die skadukant van dié inspirerende verhale is egter: hierdie generasie ouer mense is aan die uitsterf. Die kerk in Japan se voortbestaan is op die spel. En dáárom is die fokus op jong mense en kinders nou netso ontsettend belangrik, vir die kerk van môre in hierdie uitdagende konteks.
Bid asb. saam met ons vir Japan se Christene – oud en jonk. Én, vertrou saam dat die Here nog jongmense sal roep en stuur uit Suid-Afrika na Japan. In besonder dink ons aan Elmar en Nadine Du Rand, wat tans as sendeling-kandidate ondersteuning werf om DV in Maart 2019 hierheen te kom.
Baie dankie vir jou ondersteuning vir en meelewing! Stéphan, Carina, Annlie, Cornelius, Lodewyk en Stephan
GEBEDSVERSOEKE vir Nov. 2018
Dank die Here saam met ons vir:
‘n Geseënde Oktobermaand, propvol bedienings-geleenthede.
Baie sinvolle ontmoetings by o.a. RCJ sinode, plaaslike kerk-piekniek.
Goeie preek-geleentheid in Okayama, met verrykende tye saam ná die erediens.
Carina se ouers, Tobie en Annalie de Wet, wat ons ondersteun en bemoedig op baie maniere.
Volgehoue finansiële- en gebeds-ondersteuning vanuit SA’e gemeentes en individue, asook wyer. Dit bly wesenlik belangrik vir ons voortgaande werk hier.
Vra vir die Here se sorg & genade vir:
Carina se tuisskool dagtake en gasvryheids-bediening veral vir kinders in ons buurt.
Stéphan se klasgee, interaksie met kollegas en studente, velerlei kerklike verantwoordelikhede.
Sy aanbieding van seminare en preke in Hiroshima (3-4 Nov), Okinawa (17 Nov.) en Okayama (25 Nov.), asook by ‘n spesiale symposium saam met ‘n Lutherse kweekskool in Kobe (16 Nov).
Rigting-gewende gesprekke met RCJ Shikoku Ring en ons plaaslike gemeente in Kobe, oor ons (Stéphan en Carina se) toekomstige rol en bedieninge.
Missie Japan bestuur se belangrike gesprekke met die Du Rands, begin Nov.
Goeie more vanuit ‘n papnat Japan waar ons ons gereed maak vir nog ‘n sterk TIFOON wat op Japan afpeil en ons vanaf Sondag gaan tref.
Vandag (Saturdag 29 Sept) doen Stephan ‘n opvolg-seminaar oor “DIAKONIA” by die Westelike Ring van die RCJ hier in KOBE.
Die eerste deel (van verlede Saterdag) het gegaan oor die geskiedenis van DIAKONIA in die Christelike Kerk vanaf die heel eerste gemeente in Handelinge en deur die eeue heen tot vandag.
Die Tweede Deel van vandag handel oor die betekenis van DIAKONIA en die praktyk met ‘n vergelykende studie tussen DIAKONIA in SA (veral in/vanuit die NGKERK) en in Japan (veral in/vanuit die Christian Reformed Church of Japan).
Stephan se vakgebied is eintlik PASTORALE SORG (die geestelik-emosionele/psigiese versorging van mense) maar dit kan natuurlik nooit geskei word van DIAKONIA nie (die konkreet-fisiese versorging van noodlydenes). Hy is egter versoek om vanuit sy Suid Afrikaanse agtergrond en ervaring navorsing oor DIAKONIA te doen (onlangs het hy ook ‘n konferensie oor DIAKONIA in die Nederlande bygewoon en ook ‘n lesing moes aanbied) en vir die RCJ hieroor ‘n seminaar aan te bied as deel van die Kweekskool se jaarlikse toerustings seminare.
“DIAKONIA in JAPAN”
Soos reeds in ‘n vorige skrywe verduidelik, is Japan se nood nie in die eerste plek fisies en materieel soos in ander Asiatiese lande, sommige Midde Oosterse lande, meeste Afrika en Suid Amerikaanse lande, asook selfs in baie Westerse lande nie.
Dis is beslis geestelik, emosioneel (psigies) en sosiaal. Japan het byvoorbeeld die hoogste selfdood syfer in die wereld met gemiddeld meer as 20,000 mense per jaar wat hulle eie lewe neem, basies agv van sosiale, emosionele, psigiese faktore.
Japan word wel gekenmerk deur natuurrampe soos aardbewings, tsunamies, tifone, vloede en oorstromings en grondverskuiwings (“mud slides”) wat gereeld skrikwekkende fisies-materiele gevolge en lewensverlies het.
Sedert ons vir die eerste keer in 1974 na Japan gekom het, het ons self ook tifone en aardbewings beleef. Ons het egter op daardie stadium weining van die kerk se DIAKONIA (konkreet-fisiese betrokkenheid by slagoffers) gesien, bloot omdat daar nie regtig sulke fisiese nood sigbaar was nie…. Die Kerk van Japan (ook die RCJ) was in elk geval maar redelik na binne gekeer in ‘n poging om as ‘n klein minderheid self te oorleef in ‘n totaal nie-Christelike omgewing. Die enigste vorm van “uitreik” na buite wat ons geken het was spesiale evangelisasie dienste waar mense van buite na die kerk genooi is. Verder was dit maar sendelinge wat veral deur middel van “Engelse klasse” en ander vorme van “VRIENDSKAP-EVANGELISASIE” probeer het om by die nie-Christene uit te kom….
In 1995 gebeur die GROOT aardebewing in die hawestad van KOBE.
Ons was toe terug in SA (Die woonstel waarin ons voor dit gewoon het, is totaal deur die aardbewing met die grond gelyk gemaak.. So ook die kerkgebou waar ons aanbid het). Snelwee het inmekaar geval. Dit het skrikwekkende verwoesting en groot ellendes in die groot hawestad Kobe veroorsaak.
Dit was ‘n geleentheid vir die Kerk om regtig praktiese “DIAKONIA” te beoefen.
Die Kweekskool van daardie tyd is byvoorbeeld in ‘n toevlugs-oord en versorgings sentrum ingeruim om slagoffers te akkommodeer.
Die groot drie-dubbele ramp in Noord-Oos Japan (SENDAI) van 2011
In 2000 is ons weer terug in Japan.
11 jaar later, in die jaar van ons aftrede, 2011, vind die groot drie-dubbele ramp in Noord-Oos Japan plaas (‘n geweldige aardbewing gevolg deur ‘n reuse tsunami wat alles meesleur en ‘n kernkrag ongeluk wat ‘n wye gebied met radio-aktiewe stof besmet).
Soos nooit van te vore reageer die Kerk in Japan op hierdie verwoesting en ellende met ‘n DIAKONIA bediening.
Dit behels huise skoonmaak en herstel, die voorsiening van voedsel en ander basiese benodigdhede, en talle ander fisiese en konkrete aksies ter verligting van mense se fisies-materiele nood.
Kerke vanoor die hele wereld (ook ons NGKERK) kom help.
Die RCJ is op die voorpunt van hierdie uitreik na mense in nood met die jong leraar, Ds Tateishi wat onmiddelik betrokke raak, saam met sy gemeente en honderde “volunteers” vanoor die hele Japan en ander werelddele wat kom help (Ek en Annalie is bevoorreg om daardie jaar en ook die volgende 2 opeenvolgende jare elke keer vir drie maande fisies betrokke te kon wees). Tot vandag toe nog is die kerk daar betrokke.
Hierdie onselfsugtige (net onvoorwaardelike liefdesdiens sonder enige “bymotiewe”) en volgehoue diakonia van die kerk het soos niks anders nie-Christene met ander oee na die kerk en die Christendom laat kyk en meer ontvanklik vir die evangelie gemaak. Wonderlike verhoudinge is oor die afgelope 7-plus jare gebou en vertroue in die Kerk en Christendom gewek (soos wat daar nooit van te vore in hierdie konserwatiewe Boedistiese en weerstandige arbeidsveld was nie).
Die dubbele aardbewing in Kumamoto van 2016
In 2016 met die dubbele aardbewing in Kumamoto (en duisende na-skokke oor ‘n paar maande) is ons “heel toevallig” weer in Japan. Weereens is ons bevoorreg om die klein gemeentetjie van die RCJ tydens hierdie tyd te besoek en vir ‘n paar dae deel te wees van die kerk se DIAKONIA teenoor die slagoffers.
Met die finansiele hulp vanuit SA is Stephan saam met die Kweekskool studente gereeld betrokke. Daardie bediening gaan steeds voort en dra vrug.
Een dame wat daardie tyd vir die eerste keer na die klein RCJ kerkie gekom het vir fisiese hulp en wat tydens die betrokkenheid van die Kweekskoolstudente deur Stephan beraad is, is hierdie jaar gedoop met Pinkster) en getuig dat dit agv die aarbewing en Stephan se verduideliking van die Evangelie is, dat sy God en vrede gevind het.
2018 : Japan STEIER onder opeenvolgende NATUURRAMPE
Net voor ons nou na Japan gekom het beleef Wes-Japan een van die ergste reens, vloede en oorstromings in sy geskiedenis wat weereens lewensverlies en groot skade en ellende veroorsaak.
Weereens is die kerk gereed en besig om diakonaal betrokke te wees.
Die afgelope dekade steier die mense van Japan onder die aanslae van hierdie natuurrampe (soos ons in SA onder droogtes en brande).
(“Even for a country accustomed to disasters, this year has been hard for Japan, starting with a volcanic eruption in January that rained rocks down on a ski resort, killing one person. July brought record-breaking heat that killed at least 80 people and sent over 20,000 to hospital for treatment, along with torrential rains in western Japan that set off floods and landslides, killing more than 200 people. Just two days after Typhoon Jebi hit in September, the northernmost main island of Hokkaido was rocked by an earthquake that set off landslides, knocked out power throughout the island and killed at least 44 people.”)
Vandag is ‘n volgende TIFOON (met die naam TRAMI) op pad na ons.
Vliegtuie en treine kom tot stilstand. Skole word gesluit. Belangrike kerkbyeenkomste is reeds afgestel…..
Kom dink aan ons broers en susters hier (soos hulle ook aan ons dink) en bid vir die kerk en Christene van Japan.
Bid, nie net vir veilige bewaring en die Here se voorsiening in eie fisiese, sosiale en psigiese nood nie, maar veral dat die kerk hier net meer en meer sy DIAKONALE roeping en taak onder die mense van Japan buite die kerk, sal besef en konkreet uitleef tenspyte van eie fisiese swakheid, min getalle en gebrekkige finansiele bronne.
Bid vir die Here se seen en seel op die diakonale bediening van die kerk.
Die GROOT doring in die vlees (geskryf deur Tobie de Wet)
Gisteroggend (Dinsdag) by die Oggend Chapel van die Kweekskool was die prediker ‘n Koreaanse dame en ‘n dosent in Grieks.In perfekte Japannees het sy ‘n aangrypende boodskap uit 2 Korintiers 12 gebring na aanleiding van Paulus se “doring in sy vlees” waarvoor hy drie-maal gebid het dat dit tog van hom weggeneem moet word, maar die Here se antwoord was: “My genade is vir jou genoeg, My krag word in swakheid volbring.” Paulus se gevolgtrekking: “Baie liewer sal ek in my swakhede roem, sodat die krag van Christus in my kan woon.” Sy praat oor die “dorings” waarmee ons almal in ons bediening vir Christus worstel, die negatiewe dinge, struikelblokke, teenstand, kritiek, persone, ervarings ens., die dinge wat die Here gebruik om ons nederig en afhanklik van Hom alleen, sy genade en sy krag te hou. Dan beklemtoon sy dat in haar lewe en bediening hier in Japan haar grootste “doring” die Japannese taal is. Niemand besef dit nie, maar dis hier diep binne ‘n daaglikse worsteling.
In SA is ek dikwels gevra wat ons grootste struikelblokke as sendeling in Japan is. My antwoord was altyd: “In die heel eerste plek: Die Japannese taal. In die tweede plek: Die Japannese taal. In die derde plek: Die Japannese taal….” Vanoggend terwyl ons saambid, vertel Stephan hoe hy gister ‘n halfuur lank gesukkel het om een sin korrek in Japannees te vertaal in sy voorbereiding vir ‘n opvolg 2-uurlange seminaar wat hy komende Saterdag moet doen (Was darem niedie geval met al die sinne nie….!). Op my vraag hoe hy sy werk as dosent sou beleef het indien dit bv. in SA en in Afrikaans of in Engels kon gewees het, was die onmiddelike antwoord: “Een groot vreugde!”
Self na twintig jaar as sendeling in Japan het ek nie kans gesien om meer as twee preke per maand in Japannees voor te berei nie (As predikant in SA, alleen in ‘n gemeente, moes ek 2 preke per week, weeklikse bidure, Bybelstudies ens. voorberei). Stephan preek gereeld in gemeentes en by die Kweekskool chapel-dienste en bidure, doen seminare by gemeentes en by Rings- en predikante konferensies, en dit BO en BEHALWE sy weeklikse lesings hier by die Kweekskool, ALLES IN JAPANNEES, uitgeskryf in die Japannese skryftekens waarvan daar ‘n paar duisend is…!!
Vir elke sendeling in ‘n ander kultuur en taal bly kultuur en taal twee van die hoogste berge om te klim (En jy kom natuurlik nooit bo nie….). Wat dit in Japan en spesifiek in die Christian Reformed Church of Japan soveel moeiliker maak, is dat ons hier nie net te doen het met die hoogste geletterde nasie op aarde nie, maar ons ook in ‘n Kerk en ‘n Kweekskool bevind waar die standaarde van Teologie, Skrifuitleg en prediking van die hoogste in die hele Christelike wereld is. Die emosionele spanning wat hierdie eise en verwagting op die sendeling plaas, is ‘n “doring” waarvoor jy daagliks God se genade benodig.
Bid asseblief daagliks dat “Sy GENADE GENOEG sal wees” vir ons sendelinge en dat “sy KRAG in hulle SWAKHEID volbring sal word.” Dieselfde geld vir Carina as huisvrou en mede-sendeling, wat wel nie nodig het om lesings, preke, seminare en bidure voor te berei nie (nog nie), maar wat elke dag in Japannees moet kommunikeer (selfs haar kinders Japannees moet leer lees en skryf!), en Sondag vir Sondag in ‘n Japannese erediens en ander byeenkomste moet sit sonder om regtig te verstaan, deel te neem, by te dra, te beleef en geestelik gevoed en opgebou te word. Die kinders klim ook hierdie berg, alhoewel hulle dalk nie so bewus is van die spanning wat dit tot gevolg het nie. Hulle spreektaal is Afrikaans, hulle tuisskool onderrig is in Engels (die taal waarin hulle die vlotste is) en die taal met hul Japannese maatjies en in die kerk is Japannees. In die erediens is daar wel ‘n “kinder-moment” waar die dominee spesiaal met die kinders praat, maar ons is bevrees dat die Van der Watt kinders baie min, indien enigiets, op hierdie stadium verstaan.
Laat ons asseblief vir julle ‘n VENSTER OP JAPAN wees
Tobie en Annalie De Wet in Kobe, saam met jarelange Japannese vriende
Liewe Vriende en Voorbidders,
Vandag (Maandag 17 September) is presies 3 weke van ons 12 weke (3 maande) in Japan verby…
Die skok en teleurstelling met ons visums en die “verbod” om aan enige “godsdienstige aktiwiteite” deel te neem is min of meer verwerk, die uitmergende hitte van die somer is min of meer verby en Annalie se vreemde maagaandoening ook baie beter. Die afgelope drie weke was tog vir ons ‘n mooi, positiewe en vrugbare tyd saam met ons kinders en kleinkinders en saam met ons Japannese broers en susters.
Gister (Sondag) het ons hier by die plaaslike gemeente van Kita-Kobe (waar Carina lidmaat is) geluister na ‘n uitstekende preek deur die plaaslike leraar uit Handelinge 2 oor die kenmerke van ‘n Geesvervulde gemeente. In diepte vers-vir-vers Skrifuitleg met inspirerende toepassing. Ons is opgewonde oor die “nuwe” leraar, ds Nezu (die vorige een het so pas afgetree), sy mooi nederige gesindheid en sy deeglike voorbereiding en uitstekende Skrifuitleg.
More (Dinsdag) het ek en Annalie ‘n belangrike ete-afspraak by Osaka stasie (ongeveer 1 uur 30 minute per bus en trein van hier) met twee vriende uit Fukuoka, Kyushu (die Suid Eiland waar ons destyds 7 jaar gewoon en gewerk het), beide nie-Christene.
Ons is dankbaar om hier te wees en waardeer almal se belangstelling en gebede. Ons bly diep bewus daarvan dat ons hier is as gestuurdes en verteenwoordigers van Missie Japan en ons kerk in SA. Daarom kyk ons vorentoe na die res van ons tyd in Japan en vra onsself die vraag: Wat is ons rol gedurende hierdie tydperk?
Natuurlik, soos reeds duidelik beklemtoon is, is dit om te fokus op “sendelinge-versorging” van ons eie sendeling-kinders. Dit is ons groot voorreg en vreugde! Daaroor skryf Stéphan:
“Ons glo dat dinge nie toevallig so uitgewerk het rakende die visum kwessie nie. Die Here se beskikking was anders as wat ons almal verwag het, maar dis goed so. Nou is daar meer geleenthede vir ons en (pa) Tobie en (ma) Annalie om mekaar se teenwoordigheid rustiger te beleef. Hulle hier-wees is nou op ’n dieper vlak bemoedigend, want hulle self kry ook kans om minder te skarrel, en meer bloot net te ‘wees by ons’. Soos min (of eerder waarskynlik geen) ander mense het hulle nou opnuut vir ons iets van die vleesgeworde Woord kom word. Al is dit net vir ’n tydjie, gee dit ons nuwe krag en bring dit troos, waarvoor ons uiters dankbaar is!”
Verder op ons program is betrokkenheid by die plaaslike gemeente (waar Carina lidmaat is), en by die Kweekskool (daaglikse bidure en “chapel-“dienste) en besoeke aan enkele ander gemeentes (Tokushima, Okayama, Otsu en Takarazuka). Terselfdertyd wil ons graag ‘n VENSTER wees waardeur julle saam met ons hier na Japan kan kyk en saam kan bid.
Buiten vir die wonderlike voorreg om in hierdie pragtige land en tussen hierdie besondere nasie, vir wie ons soveel bewondering en waardering het, te kan wees, saam met ons kinders en klein-kinders kwantiteit en kwaliteit tyd deur te bring en hulle te geniet, en Sondae eredienste in verskillende gemeentes te kan bywoon en opnuut die gemeenskap van ons Japannese broers en susters te smaak, wil ons graag vir julle ‘n “venster” wees op Japan aan die anderkant van die aardbol, die kerk in Japan en op ons sendelinge sodat julle dalk meer konkreet saam met ons kan bid vir.
1) die mense van Japan, die miljoene rondom ons wat totaal buite die kerk en sonder enige kennis van die evangelie van Jesus Christus is (99+% van die 127 miljoen), vir mense en harte wat hul geestelike behoefte en nood sal begin besef, ervaar en begin soek na die Waarheid, na die “sin” en “doel” van hul bestaan en lewe op aarde, na ware geestelike vervulling, na die Enigste Bron daarvan, die lewende God, ons Skepper-Vader en Jesus Christus, ons enigste Verlosser-Here. Kom bid saam vir die soewereine werk van die Heilige Gees (“Die wind waai waar hy wil…”) in hierdie land en tussen hierdie mense;
2) die Kerk van Japan, die klein groepie Christen-gelowiges, die klein gemeentetjies (van gemiddeld 30 lidmate) verspreid oor die hele land, ons broers en susters, vir geestelike herlewing, dat hulle, toegerus en vol van die Heilige Gees kragtige getuies van Christus sal wees teenoor hul nie-Christen gesinne, families, vriende, bure, kollegas, land. Kom bid saam vir hierdie klein minderheid Christen-gelowiges in ‘n oorweldigende nie-Christelike samelewing met soveel fisiese, sosiale en geestelike struikelblokke en uitdagings;
3) ons sendelinge (Missie Japan sendelinge: Die van der Watt-gesin, die Olivier-gesin en die Du Rands op pad na Japan, asook die honderde ander sendelinge) wat daagliks woon en werk in hierdie veel-eisende samelewing, moeilike taal, vreemde kultuur, geslote volk gebonde deur hul godsdientige tradisies en materialisme. Kom bid saam vir ‘n intieme verhouding en onafgebroke wandel met die lewende Here Jesus, ‘n Geesvervulde lewe, ‘n groeiende roepings-besef, daaglikse selfverloenende gehoorsaamheid gedronge deur die liefde van Christus, bonatuurlike krag tot geduldige volharding te midde van soveel struikelblokke en teleurstellings (meestal deur gebrek aan sigbare vrug) en uitdagings, biddende en vaste vertroue op God en sy Gees om hulle te gebruik in die saai van die saad van sy Woord en om op Sy tyd die vrug te gebied.
Ons sal dus graag iets meer van die lewe en bediening van Stephan en Carina vertel en sporadies van die gemeentes, leraars, lidmate en kweekskool studente aan julle voorstel met die oog op meer gefokusde voorbidding.
Groete in Christus
Tobie en Annalie (uit Kobe, Japan)
Die onderstaande is slegs vir diegene wat belangstel om bietjie verder en dieper te lees en te verstaan oor SENDING en/of EVANGELISASIE in Japan “BINNE en/of BUITE” die kerk.
‘n Goeie vriend vra, veral ook na aanleiding van die “verbod” van die Japannese Immigrasie dat ons nie met ons “toeriste visum” aan enige amptelike godsdienstige aktiwitiete mag deelneem nie, oor sending- en evangelisasiewerk in Japan “binne die kerk” en/of “buite die kerk,” wat is prakties moontlik en toelaatbaar en hoe dit ons raak.
Ek probeer soos volg verduidelik:
Die vraag / opmerking oor sendingwerk (evangelisasie…) “binne en/of buite die kerk,” en wat is prakties moontlik, is ‘n belangrike vraag en om daaroor te dink en te gesels is goed vir onsself en vir ander om sendingwerk veral ook in ‘n land soos Japan beter te verstaan en beter te kan bid.
‘n Mens sou eerstens wou reageer en beklemtoon dat evangelisasie-werk eintlik meer buite die kerk as binne die kerk moet gebeur. Eintlik behoort diegene wat reeds “buite die kerk” ge-evangeliseerd is, nou “binne die kerk” geestelik opgebou en toegerus te word vir hulle evangelisasie-werk “buite die kerk.” Soos seker in meeste sendingvelde werk dit egter nie so eenvoudig nie.
Sending- en/of evangelisasiewerk buite die kerk
Baie van ons is goed vertroud met sendingwerk in Israel onder die Jode. Mens kan ook kyk na sending in Moslemlande. Onsself het ook gewoon en gewerk tussen Moslems in PE. Ons het sendeling-kollegas, goeie vriende wat in Basra, Iraq onder Marsh Arabiere sendingwerk doen. Hulle werk basies “buite die kerk” dmv ‘n amper “sekulere diensorganisasie” en fokus op praktiese dienswerk en suiwer “vriendskap evangelisasie” met die klem op konkrete projekte van liefdesdiens en verhoudings- en vertroue bou.
Geleenthede om die evangelie “buite die kerk” direk in woord oor te dra is baie beperk en neem dikwels baie lank voordat dit gedoen kan word en dan met baie groot versigtigheid en sensitiwiteit. Nie noodwendig uit vrees vir jou eie lewe nie, maar uit vrees dat jy deure en harte eens en vir altyd mag toemaak eerder as “sagmaak.”
Dit is “harde” langtermyn sending/evangelisasie, dikwels met weinig onmiddelike of korttermyn sigbare vrug, wat geweldige geloofsvolharding, daaglikse selfverloening en baie gebed sowel as baie morele, geestelike en gebeds ondersteuning van Stuurders en Ondersteuners vra om nie moedeloos te word en op te gee nie. Dit is ook baie waar van sendingwerk in Japan.
Alhoewel ons in Japan volkome godsdiensvryheid geniet, geld dieselfde beginsel ook hier. Hier is die klem hoofsaaklik (uitsluitlik?) op”vriendskapevangelisasie” en verhoudinge bou.
Vir praktiese dienswerk gerig op Japannese se fisiese en materiele nood, soos in tweede en derde werelde (Iraq, Afrika, ander Asiatiese lande ens.) met duisende konkrete fisiese en materiele nood, is hier in Japan egter weinig, indien enige moontlikhede. Japan is in die volste sin van die woord ‘n Eerste Wereld land en nasie met bitter min sigbare fisiese behoeftes (behalwe natuurlik wanneer `n skielike ramp Japan tref, soos die tsunami van 2011, die groot Kumamoto aardbewings van 2016 en die groot reens en vloede van vanjaar). Normaalweg is Evangelisasie uit en uit eenvoudig die maak en bou van vriendskapverhoudinge en vertroue.
Selfs dit is nie so eenvoudig in Japan nie. Hier is wel volkome godsdiensvryheid, maar die Japannese kultuur, goddienstige agtergrond (godsdiens, kultuur en nasionaliteit/Japannese identiteit is in-een gemeng), Japannese samelewing, lewenswyse, Japannese se vol program elke dag van die week, hulle geslotenheid, psigiese ingesteldheid teenoor enigiets van buite, absolute klem op uniformiteit (almal moet dieselfde dink en doen en andersheid is ‘n euwel: “Die spyker wat uitsteek moet ingeslaan word!”) ens. ens. maak selfs vriendskap evangelisasie (om by mense uit te kom en goeie verhoudinge te bou) baie-baie moeilik en tydsaam. Toe ons in 1974 die eerste keer in Japan gekom het, is aan ons vertel: “In Japan there are walls everywhere, walls around the houses en walls around people`s minds…”
Japan word, met reg, genoem “die begraafplaas van sendelinge.” Die talle mure is net eenvoudig te hoog en te dik. Baie gee eenvoudig moed op en wyk uit na “makliker,” oper (toegankliker) en “meer vrugbare” sendingvelde, of gaan “huis toe.”
Sending- en/of evangelisasie binne die kerk
Dit is ons ondervinding dat werklike direkte evangelisasie eintlik eers “binne die kerk” gedoen word wat Japan betref. Buite die kerk bou ons verhoudinge en leef ons die lewe van Christene sodat ons vriende mettertyd agterkom ons (die Christene) het dalk iets wat hulle nie het nie. Ons nooi ons vriende gereeld uit na spesiale evangelisasiebyeenkomste “binne die Kerk” waar hulle iets van die gemeenskap van gelowiges, onderlinge liefde en warmte, die positiewe atmosfeer van die kerk ervaar, en ook blootgestel word aan die verkondiging van die Woord.
Vir ‘n baie lang tyd verstaan hulle weining van die inhoud van die prediking en is dit dalk meer die onderlinge verhoudinge wat hulle aantrek en weer laat kom. Wanneer hul belangstelling egter geprikkel is, word hulle uitgenooi om ‘n persoon-tot-persoon Bybelstudie te doen. Dit kan natuurlik normaalweg lank neem voordat so ‘n persoon gereed en bereid is om gedoop te word. Doop is ‘n geweldige groot stap vir ‘n Japannees met talle verreikende implikasies vir hom in sy gesin. Aan die anderkant is selfs die doop eintlik maar die eerste stap tot ‘n lang pad van dissipelmaking….
Binne of buite die Kerk?
Wat is die implikasies van bogenoemde vir ons drie maande in Japan met die verbod om by praktiese sendingwerk betrokke te wees veral dan binne die kerk met Woordbediening?
1) My persoonlike bediening in Japan was veral Woordbediening en daarvoor het ons ook hierdie keer gekom (‘n Hele program van prediking elke Sondag in verskillende gemeentes). Woordbediening was en is basies toegespits op die Christene om hulle in hul geloof te versterk, maar die hoogtepunt elke keer was en is wanneer in ‘n erediens ‘n nie-Christen (uitgenooi deur onsself, of aangemoedig deur ‘n Christen-vriend, of om’n ander rede) die kerk binnekom, soms selfs vir die heel eerste keer in sy/haar lewe, en aan die Woord blootgestel word.
Hopelik kry ek hierdie keer af en toe geleenthede om “binne die kerk” wel in ‘n groeteboodskap ook my persoonlike getuienis te lewer wat dalk vir ‘n “soeker” iets kan beteken. Daarvoor bid ons. Hier het elke saadjie, klein of groot, elke geleentheid, hoe gering ook al, ewigheids betekenis.
2) Ons beplande besoeke aan gemeentes was eintlik meer om ons broers en susters te bemoedig en te versterk, al is dit dan net om hulle te verseker dat ons hulle nie vergeet het nie en dat die Kerk in SA vir hulle bid. Dit as sodanig is natuurlik vir hierdie Japannese Christene van groot waarde, omdat die gemeentes bitter klein is en Christene baie ge-isoleerd is. Ons is dikwels in die verlede bemoedig deur die Japannese kerk met die woorde: “Net jul teenwoordigheid is al genoeg…” Hier by die Kweekskool waar ons bly, neem ons aan sommige Kweekskool aktiwiteite deel waar ons ook met die teologiese studente (toekomstige leraars) ontmoet en vir hulle kan bemoedig.
3) Vriendskap evangelisasie was in ons 20-plus jare ‘n integrale deel van ons “buite die kerk” bediening deur bv. Engelse klasse te gee, mense vir Kersfees en ander geleenthede na ons huis te nooi, goeie verhoudinge te bou en dan sulke mense dikwels na spesiale evangelisasie dienste “binne die kerk” uit te nooi. Met die groot tsunamie van 2011 was ons egter wel ook (vir die heel eerste keer van ons werk in Japan) intens betrokke “buite die kerk” by praktiese en konkrete “liefdesdiens” in die vorm hande arbeid van huise help skoonmaak ens.
NB: Vir vriendskap evangelisasie is permanente langtermyn woon onder mense absoluut noodsaaklik (Destyds toe ons in ‘n plek begin werk het, is die betekenisvolle vraag aan ons gestel: “Hoe lank beplan julle om hier te bly?” ‘n Opmerking wat bedoel dat indien julle julle nie langtermyn hier tussen ons vestig nie, kan ons julle nie regtig leer ken, vertrou en waag om op jul boodskap te reageer nie….). Dit is wat voltydse sendelinge kan en MOET doen. Daaroor is ons baie realisties. Ons kan maar net ons sendelinge en die kerk se hande probeer versterk op ‘n baie geringe manier gedurende ‘n kort tydjie hier. Dit geld natuurlik basies vir alle korttermyn uitreike.
Wat ons wel reeds beleef het, is dat van ons nie-Christen vriende van vorige jare reeds met ons gekontak het en ons besoek het en/of wil besoek. Dit bied verdere geleenthede om “buite die kerk” uit te reik en voort te gaan om saadjies te saai en nat te maak.
4) Soos, a.g.v. die visum-verbod, besluit is dat ons ons moet toespits op “sendelinge-versorging,” beskou ons hierdie eksklusiewe taak gladnie as gering nie. Inteendeel, dit is ‘n uiters nodige en noodsaaklike deel van die kerk se sendingtaak, naamlik om die sendelinge wat ons uitstuur, teen geweldige finansiele koste en fisiese opofferings, gereeld en deeglik te versorg op alle moontlike maniere —- gebed, finansies, besoeke, praktiese hulp en bystand, berading, bemoediging, ens. ens. —- om te verseker dat hulle nie ook net nog ‘n sendeling-“ongeval” word nie.
Ons het self destyds ons eie veral geestelike en emosionele behoefte aan sulke versorging akuut ervaar (en gemis) en ons sien dit nou opnuut in die lewens van ons sendeling-kinders. Ons hoor en lees dit ook gereeld van ander sendelinge.
Dodelike somer agter die rug Met hittegolwe, vloede, tifone en aardbewings wat sedert middel Junie hul tol ge-eis het, hang die nadraai van alles nog soos ‘n donker wolk oor Japan. Op klein, maar betekenisvolle maniere het plaaslike kerke uitgereik en ingespring met ondersteunings-aksies. Natuur-rampe is nou amper nie meer die uitsondering nie, maar eerder die reël hier!
‘n Nuwe seisoen en ‘n vol huis Intussen het ‘n nuwe seisoen en kwartaal aangebreek, en is ons lankal weer op volspoed wat werk aanbetref. Ons jaarlikse verlof was regtig geseënd, al sou ons graag meer fisies wou rus as wat moontlik was. Die verswelgende Japannese somers laat jou maar soos ‘n uitgewringde waslap voel, maak nie saak waar jy jou bevind in dié land nie.
Genadiglik het ons kort na ons terugkeer na Kobe, die groot voorreg beleef om Carina se ouers by ons aan huis te ontvang. Hulle teenwoordigheid, omgee, gebede, praktiese hulp in die huis en met ons kinders ens. bemoedig en troos ons diep. Hulle is hier vir 3 maande, basies t.w.v. ons ondersteuning, al was die aanvanklike plan ook dat langer sou kom en baie gemeentes sou besoek en bedien. Visum probleme het die planne gestuit, maar dis nie die einde van die storie nie! (Pa) Tobie vertel self meer, lees gerus hier.
Kerklike bediening en geleenthede (fokus: diakonia) Einde Augustus het ek (Stéphan) die voorreg gehad om Kampen (Holland) te besoek om ‘n kort aanbieding te doen oor diakonale werk in Japan en SA n.a.v. onlangse natuurrampe. Die konferensie wat ek bygewoon het (met eie navorsingsfondse) was getiteld “Education, Formation and the Church”. Dit was ‘n goeie kans om kerklik-akademiese netwerke te verdiep, en heelwat te leer by nuwe gespreksgenote.
Verder het ek ook vroeg in September by RCJ Sonoda gemeente (naby Osaka) ‘n spesiale evangelisasie-diens gelei, en daarna ook kans gekry om meer te deel oor die NG Kerk se huidige rol in die uitdagings van die Suid-Afrikaanse samelewing. Dit was ook baie lekker en spesiaal dat (pa) Tobie kon bywees en iets van sy eie ervaringe kon deel in die verband.
Die volgende twee Saterdae (22 en 29 Sept) is ek genooi om vier lesings aan te bied oor die geskiedenis, asook die relevansie van diakonale werk in Japan en wyer. Ek leer baie in die proses, en is opgewonde oor wat die Here aan die doen is deur Sy kerk op dié terrein. Die volgende storie getuig ook hiervan …
Omgee-harte bring breë glimlagte Nioma Venter van Diaconia Wes-Kaap is aan die woord: Ek moet eenvoudig hierdie deel. In 2011 na die tsunami in Japan, bied ‘n klein gemeentetjie in Kumamoto ‘n veilige plek vir kinders wat getraumatiseer is deur die ramp. Sedertdien het hulle Saterdae ‘n uitreik na kinders. Met die droogte in die Wes Kaap, reik hierdie gemeentetjie met sy skrale 20 lidmate na ons uit. Ons konnekteer hulle met die gemeente in Frazerburg toe hulle ‘n dankoffer wil stuur om droogte te verlig. In die proses voel ons in ons kantoor by Diaconia, dat ons ietsie wil stuur vir die kinders van Kumamoto. Ons hekel toe beertjies. Elkeen het op sy ruggie ‘n rugsakkie met ‘n woordlose boekie wat die Evangelie in kleur oordra. Die beertjies is in Augustus op die vliegtuig gesit en vandag het ons hierdie fotos gekry! Dit is só kosbaar! (sien foto hierbo)
Ons bly afhanklik van jou gebede en ondersteuning (emosioneel en finansieël ook). Baie dankie dat ons daarop kan staatmaak!
Vrede en seën, Stéphan, Carina en die span in Kobe.
GEBEDSVERSOEKE
Asb. vir die Here se sorg en leiding m.b.t. die volgende sake:
Gemeentes wat steeds uitreik in gebiede wat deur natuur-rampe getref is in die somer.
Elmar en Nadine Du Rand wat ondersteuning werf in SA om as kandidaat-sendelinge te kom na Japan (vroeg in 2019).
Ons kinders – Annlie (11), Cornelius (9), Lodewyk (6) en Stephan (4) – se geestelike en emosionele ontwikkeling.
Carina se daaglikse voorbereiding en aanbied van tuisonderrig van ons kinders: dit bly baie veeleisend en uitdagend.
Die De Wets se tyd in Japan – dat dit vir ons maar ook vir baie ander mense tot seën sal wees.
Stéphan se klasgee, bediening in gemeentes, aanbieding van seminare (soos hierbo genoem), die voorbereiding en lewering daarvan.
Ons betrokkenheid en rol by RCJ Kita Kobe gemeente waar ons eredienste bywoon, en bid oor hoe ons dieper in ons buurt kan dien en uitreik.
Missie Japan Blog deel vars insigte oor die uitdagings en vreugdes van Christen wees in Japan. God se Lig skyn hiér op unieke maniere.
Ons bedieningsfokus is tans gerig op die Kobe Gereformeerde Teologiese Kweekskool en landwye kerk bedieninge.
Hierdie blog help medewerkers om saam met ons betrokke te raak by die uitleef van Christelike geloof, hoop en liefde.
Oor die skrywer
Stéphan van der Watt (dr.)
is sendeling-predikant van die Reformed Church in Japan. Carina, sy vrou, en hulle vier kinders Annlie, Cornelius, Lodewyk en Stephan, deel in die bediening. Lees meer oor hulle en ander sendelinge van Missie Japan, deur hier te kliek.
Oor Missie Japan
Missie Japan is
• ‘n gesamentlike getuienisaksie van die NG Kerk familie, in noue vennootskap met die Reformed Church in Japan.
• ‘n vrywillige geloofsaksie wat ondersteun word deur individue, groepe, gemeentes en wyer kerkverbande regoor die wêreld.
